خانواده درمانی چیست ؟

من دختری هستم ۲۹ ساله که توی خانواده ای بزرگ شدم که جز بحث و مشاجره های طولانی ترس و استرس ناشی از دعواهای والدین چیزی ندیدم مادرم بخاطر خیانت پدرم علاقه وابستگی زیادی به ما پیدا کرد مخصوصا من وقتی خواهر بزرگم ازدواج کرد وابستگیش به من بیشتر شد ارتباطش صمیمی تر پدرم هم بس سرش با زنهای مردم گرمه همیشه برا ما وقت نداشت حتی تنها دلیلی که مادرم از پدرم طلاق نگرفته اینه من و خواهرم هنوز مستقل نشدیم مستقل شدن هم یعنی ازدواج و رفتن خونه شوهر… تمام کارها رو به من محول میکنن یجورایی من مرد زندگی مادرم هستم نه فقط مادرم بلکه همشون حتی خواهر متاهلم ک رفته خونه شوهر با وجود این هیچوقت به تنهایی اجازه کاری ندادن تو دوران دانشجویی بخاطر ارایش کردن بحث شد ترک کردم هرچند الان بخاطر ارایش نکردن هم باز بحث هست که چرا اینجوری میری بیرون مثل پیرزنا شدی به خودت برس الان روستایی هام این شکلی نیستن درحالیکه اون موقع ارایش میکردم ممکن بود مردم فک کنن دختر خوبی نیستم و به مادرم نرفتم مردم نمیگن که مادر اینا که اینجوری نبود چرا دخترش اینجوری دراومد من اگر علایقی داشتم تو هر زمینه ای باید با خودم ارزوهای محال رو به گور ببرم چون فقط اگر کمی بیشتر براشون وقت بزارم حتما مردم ببینن مسخرم کنن بخاطر علاقه زیادم به هنر نقاشی کلاس ثبتنام کردم جلساتی شرکت کردم اما یجوری مانع شد گفت تو انقد کلاس میری مغازه دارهای اطراف مردم نمیگن این دختره همش اینجا میاد کلاس با همه اینا کنار اومدم باز مشکلاتشون با من تمومی نداره از وقتی رانندگی یاد گرفتم از همون موقع شدم راننده شخصی خانوادم اگه خواستن برن دکتر من باید ببرمشون خواهر کنکوریم بخواد کلاس بره جلسه مشاوره بره هر جا دیگه بخواد بره من باید ببرمش برگردونم خواهر بزرگترم خواست بره ارایشگاه یا بازار کار بانکی اگه داشت من باید ببرم عروسی عزا فرقی نداره باید بگم چشم و راه بیفتم اما هیچوقت برای خودم نباید وقت داشته باشم یا کاری کنم تنها تو صف نونوایی باید برم نون بگیرم اما حق ندارم کار شخصی داشته باشم همیشه باید با هم باشیم تنها رفتن فقط مربوط امور دانشگاه هست اونم باید وقتی رفتم زود خودمو برسونم خونه تا خانوادم بخاطر نبودم کارشون عقب نیفته اگه یه روز تنها رفتم حتما ازنظرشون یه مشکلی دارم باید بازخواست کنن کجا رفتم بگم پیاده روی میگه دروغ نگو مثل پدرت دروغگویی همیشه دوس داره کنارش بشینم توی خونه چایی بخورم حتی حق اعتراض کردن به وضعم رو ندارم اعتراضی هم باشه یعنی من قدر زحمات نمیدونم یعنی با سختی بزرگم کرد و الان احترامش نمیکنم یعنی کور شدم و زحماتی برام کشید رو نمیبینم نمیدونم دیگه چیکار بکنم هرکاریم بکنم راضی نیستن ازم با اینکه ارشد گرفتم حقوق خصوصی خوندم منو بی عرضه و الاف خطاب میکنه حتی بابت کارای دانشگاه میگن تو میتونی از پایان نامه دفاع کنی چجوری میخای دفاع کنی تو الان چند ساله وکالت قبول نشدی تو از پس کار برنمیای بری سرکار اصلا چه کاری بشین تو خونه درس بخون همه حرفارو نشیده میگیرم ولی باز ول کنم نیستن اخر بحث جایی کشیده میشه چون ازدواج نکردم تا این سن اینجوریم رفتارم اینه احتمالا هم افسردگی گرفتم از نظرشون مادرم هم میگه حسودم با خواهرام حسودی میکنم با خواهرات حسودی نکن خواهرین نمیدونم با چیشون حسودی دارم دیگه تصمیم دارم همیشه پیشش تو خونه بشینم دیگه سر یک میز باهاشون غدا نمیخورم حرفی نمیزنم حتی با قبولی توی وکالت هم میزارم کنار سر کار هم نمیرم با ازدواج هم از این خونه بیرون نمیرم شاید با مرگم بتونم کمکی کنم بتونن مستقل زندگی کنن شاید با این کار وابستگیش کمتر بشه شایدم با نبودم بتونه راحت تر طلاقشو بگیره دیگه منتظر استقلال بچه ها نباشه